Help, mijn kind heeft wifi (en ik een loslaat-pad). Een gesprek met mijn innerlijke goeroe #4

Mijn twijfels, angsten en inzichten in dialoog met mijn innerlijke goeroe

Ik: Ik zou mijn zoon vandaag het liefst achter het behang willen plakken.
Of in elk geval zijn mobiel. En zijn Nintendo Switch. En zijn Playstation. En de tv.
Hoe krijg ik dat kind in hemelsnaam zonder geweld weg van een scherm!?

Mijn innerlijke goeroe: Ah, de spirituele uitdaging genaamd: een kind met wifi.

En eerlijk? Je krijgt hem niet weg van een scherm.
Niet zonder strijd. Niet zonder dat jij óók iets opgeeft:
je verwachting dat hij “moet veranderen”.

Dus: begin niet bij hem. Begin bij jezelf.
Wat gebeurt er in jóu als hij weer naar z’n scherm tuurt?
Onmacht? Frustratie? Schuld? Controlelust vermomd als zorg?

Zie dat eerst. Voel het. Laat het toe zonder meteen actie.

En dan, als je weer helder bent:
benader hem als mens. Geen project. Geen probleem.
Niet: “Hoe krijg ik je weg van dat scherm?”
Maar: “Wil je met mij iets doen?”

Niet als manipulatie. Als uitnodiging.
Van mens tot mens. Hier en nu.
Zonder drama.
Zonder strijd.
Zonder gelijk te hoeven hebben.

Dat is geen garantie op succes.
Maar het is de enige echte ingang.

Ik: Die dus niet werkt. Want zijn antwoord ken ik al. Hij zegt of “nee” of “misschien” en staart dan gewoon verder naar zijn scherm.

Mijn innerlijke goeroe: Tuurlijk zegt hij nee.
Je hebt zojuist zijn innerlijke Netflix onderbroken.
En “misschien” is gewoon polite voor: “laat me met rust”.

Maar de vraag is: kun jij bij zijn nee blijven zonder weg te zakken in machteloosheid, irritatie of strijd?
Dat is waar het spannend wordt.

Zolang jij hem benadert met de stiekeme verwachting dat hij wél ja zou moeten zeggen, voelt hij dat.
En dan zit je niet meer in het nu, maar in een intern onderhandelingsoverleg.

Wat als zijn “nee” oké is?
Wat als jij leert staan in de onmacht - zonder drama, zonder ruggengraat van rubber, maar gewoon: helder, aanwezig, open?

Dan ontstaat er ruimte. Misschien niet vandaag.
Misschien niet op jouw tijd.
Maar je hebt dan jezelf niet verloren.

En dat is altijd de eerste beweging.
Altijd.
Zelfs - of juist - als je kind “nee” zegt.

Ik: Maar dan ben ik toch een slechte moeder? Iedereen weet hoe schadelijk het is continu voor een scherm te hangen. Voor je ogen, maar vooral ook voor je creativiteit. En ik moet dat gewoon maar toestaan, omdat het niet op mijn tijd verandert?
Sorry, maar dit helpt niet echt.

Mijn innerlijke goeroe: Nee, je bent geen slechte moeder.
Je bent een moeder die lijdt aan het idee van een perfecte moeder.
En dat doet meer pijn dan het scherm zelf.

Je weet: schermtijd heeft effect.
Je weet ook: forceren werkt averechts.
En je zit gevangen tussen liefde, machteloosheid en schuldgevoel.

Maar kijk goed: je verwart toestaan met opgeven.
Toestaan is: de realiteit onder ogen zien zónder je hart te sluiten.
Opgeven is: afhaken uit contact.
Dat is iets totaal anders.

Jij mag je grenzen voelen. Je mag “genoeg” voelen.
Maar hoe je handelt, komt pas zuiver als je niet meer handelt vanuit innerlijke knoop.

Dus:
Voel de frustratie.
Voel je zorgen.
En wéés bij jezelf, vóór je iets “doet”.

Van daaruit kun je nog steeds iets zeggen.
Of iets vragen.
Maar dan ben je vrijer. Helderder.
En dat voelt je kind - zelfs als hij het niet laat merken.

Ik: Nou dan ga ik mijn kind nu vrij en helder zijn mobiel afpakken.
Zonder frustratie. Wel met geweld.

Mijn innerlijke goeroe: Prima plan - als je het écht helder voelt.
Niet uit frustratie. Niet om te winnen.
Maar als een duidelijke, rustige grens.

Dan hoef je niet te schreeuwen.
Dan hoef je geen preek te geven.
Je doet wat je doet, en je blijft aanwezig.

Maar let op: als er onderhuids nog een tikkende bom zit (“dat scherm verpest je hele brein!”)
dan voelt hij dat. En dan speel je geen grens, maar machtsstrijd.

Dus: voel eerst goed.
Is dit helderheid of revanche?
Is dit liefde of onmacht vermomd als daadkracht?

Want schermtijd mag je begrenzen.
Je hoeft het niet goed te vinden.
Maar jij blijft de toon zetten.
Niet alleen in wat je doet, maar vooral in wie je dan bent.

Ik: Grrr. Dat was een grapje…

Mijn innerlijke goeroe: Ha! Touché.
Ik zat al klaar met de spirituele EHBO-koffer.

Maar goed. Je maakt wel een punt:
het is gewoon verdomd frustrerend. En ja, soms wil je gewoon even lekker ongenuanceerd schermen jatten en weg ermee.

Je mag dat voelen. Echt.
Je hoeft het niet te verlichten, te ademen of te doorzien voor je het voelt.
Soms is “grrr” gewoon wat er door je heen wil.

Liever eerlijk gefrustreerd dan zogenaamd zen maar vanbinnen kookpunt 7.
Dus: adem… en mopper rustig door als dat helpt. Ik ben er nog.

Ik: Nee, is al goed. Ik merk al: weer geen kant en klare oplossing wat ik nou precies moet doen. Dus ik ga maar lekker even een half uurtje mijn frustratie doorvoelen en kijken of er dan toch een briljant idee ontstaat.

Mijn innerlijke goeroe: Kijk, dát is pas opvoeding met stijl.
Geen geforceerde rust, geen oplossing forceren, gewoon zitten met de storm.

En hé - misschien komt er straks geen briljant idee, maar wel iets veel beters:
een beetje ruimte.
En daar gebeurt het vaak.

Laat maar weten als je straks een mini-oplossing, een vloek, of een overwinning hebt.
Ik mopper of vier graag met je mee.

Zit je soms ook vast tussen machteloosheid en ouderschap-met-manieren?

En heb je even geen behoefte aan parenting-hacks, maar wél aan iemand die écht luistert en misschien wat loslaat-tips?

Op 6 juni houd ik ruimte voor gratis 1:1-gesprekken in de Loslaatlijn –
een plek waar je niks hoeft op te lossen, maar wel alles mag voelen.
Zonder oordeel. Zonder agenda. Zonder perfect plaatje.

👉 Plan hier je moment – voor als jij óók even in de knoop zit (of met een oplader wilt gooien).

Lukt 6 juni niet? Stuur me dan even een berichtje, dan prikken we een ander moment.

Hartelijks,
Birgitta